خسته شدم...

خسته شدم خسته شدی خسته شد
نیست کسی طالب من بیشتر

با سخنم موجب شرمم کمی
هست دلم ریش‌تر از ریش‌تر

نیست کسی شاد ز دیدار من
وهم خودم بود کمی پیشتر:

موجب خیرم، هنرم راه من
با هنرم نیست کسی خویش‌تر!

حال که من علم به خود یافتم
هی! تو نزن بیشترم نیش‌تر

 

شعر: فاطمه افشاری

درد زندگی شهری...

صدساله انگار باخودم قهرم
زندونی ام زندونی شهرم
دود و دم شهرو نمیبینم
مجبورم و محکوم تمکینم
از اول عمرم شدم شهری
شهری بشی انگارکه قهری
بالحظه های زندگی کردن
شادیتو میندازی واسه بعداً
توشهر دود و غصه و مرگه
پاییزه انگار،ریزش برگه
من خسته ام از غربت شهری
از طعم این پیمانه ی زهری
خسته شدم خسته تو میفهمی
آخه خودت درگیر این زخمی...